To ważne, dlatego że seks jest integralną częścią życia. To, że namiętność z czasem wygasa, zdarza się w niejednym małżeństwie. Zwykle nie znamy wokół siebie nikogo, kto mówi o tym głośno, nie oznacza to jednak, że problem nie dotyka naszych znajomych. Są to po prostu sprawy trudne, a w dodatku intymne, którymi niewiele
Jeżeli chce Pani być w związku z mężem, a mąż z Panią, warto podjąć próbę ratowania małżeństwa, by wspólne życie sprawiało obu partnerom radość i satysfakcję. Z pewnością brak przyjaciół nie ułatwia Pani sytuacji, bo takie osoby często mogą być dla nas wsparciem i pomóc w trudnych momentach, takich jak ten, o którym pisze Pani teraz. 25 lat wspólnego życia z mężem to bardzo długi czas. Napisała Pani w swoim liście, że udało się Państwu wyjść z wielu kryzysów dzięki wzajemnemu wsparciu, co jest dużym zasobem związku. Jeżeli tym razem trudno pomóc sobie wzajemnie, może warto pomyśleć o psychoterapii małżeńskiej, która w takich momentach jets odpowiednia formą leczenia. Z pomocą psychoterapeuty będą Państwo mogli przejść kryzys, omówić trudne sprawy i odbudować swój związek, odbudować wiarę w siebie i we wspólne bycie razem, by dalej cieszyć się satysfakcjonującą relacją. Z pewnością w Pani okolicy znajdzie Pani dobrego psychoterapeutę par i małżeństw, który pomoże w tej drodze. Warto zadbać o siebie i o związek. 11-11-2023 06:50. Od 15 lat żyje w "rzymskim małżeństwie". Jest zachwycona. Tworzą udane związki, mają dzieci, biorą wspólne kredyty. Jednak gdy pojawia się temat ślubu, stwierdzają, że nie widzą takiej potrzeby. Wolą żyć w tzw. rzymskim małżeństwie, czyli związku kohabitacyjnym, konkubinacie. - I tak nazywam go moimW obecnych czasach, gdy połowa związków rozpada się bezpowrotnie, perspektywa przeżycia kilkudziesięciu lat z jedną osobą wydaje się czymś niezwykle trudnym. Są jednak jeszcze tacy, którym się to udaje – oto ich tajemnice… Przeważająca większość świata cywilizowanego uznała model monogamiczny za wzorzec kulturowy, jedyny moralnie akceptowalny. Od czasu do czasu słychać pomruki próbujące udowodnić poligamiczną naturę człowieka, jednakże jak do tej pory ludzkość nie chce zbaczać z utartych ścieżek. I całe szczęście, gdyż w innym przypadku triumf święciłaby postawa chodzenia na łatwiznę. Jakże bliska człowiekowi. Perspektywa przeżycia nawet kilkudziesięciu lat z jedną osobą wydaje się celem na miarę olimpijskiego wysiłku – osiągają go nieliczni, dzięki ciężkiej harówce. Z jednym wypada się zgodzić: to nie jest łatwy proces. W świecie w którym do człowieka dociera tak wiele impulsów wzrokowych (w postaci zniekształconego wizerunku idealnej kobiety i mężczyzny) czy słuchowych (łatwy dostęp do pornografii wskazuje, jak partnerka powinna „właściwie” reagować na rozkosz) powodują, że nasz – początkowo wyśniony – partner, staje się nieatrakcyjny. W obliczu docierających informacji o statystykach rozwodów wśród młodych małżeństw, warto zadać sobie pytanie czy na tym tle jesteśmy pokoleniem skazanym na porażkę? Czy rozstania mamy wpisane w DNA? Rozstanie dwojga ludzi wynika z niedopasowania w sferze seksualnej, pozaseksualnej lub obydwu. Wiele konfliktów i zaburzeń w sferze emocjonalnej i seksualnej wynika z faktu, że współżycie seksualne i emocjonalne nie spełnia oczekiwań ludzi i nie jest takie, jak wyobrażenia o tym, jakie powinno być – mówi dr Andrzej Depko, specjalista seksuolog, prezes Polskiego Towarzystwa Medycyny Seksualnej - Model aktywności seksualnej w danym związku jest wypadkową potrzeb i oczekiwań obydwojga partnerów, jak również przyjętego przez nich standardu zachowań seksualnych, wywodzącego się z obiegowych poglądów lub stereotypów obowiązujących w środowisku, w którym się wychowywali. Problem nieznajomości psychicznej i psychoseksualnej partnerki jest wciąż częstym powodem problemów w budowaniu harmonii seksualnej pomiędzy partnerami. Na szczęście w odpowiedzi na zatrważające statystyki wzrostu liczby rozwodników w Polsce, z roku na rok powstają nowe metody walki z kryzysem w związku. Oprócz terapii małżeńskiej, która generalnie źle się kojarzy, istnieją alternatywy, jak np. coaching dla par. Jest to metoda pracy na swoich przekonaniach, potrzebach i wartościach. Przekonania pozwalają nam poruszać się w naszej rzeczywistości - jedne nas wspierają, inne ograniczają. Warto pamiętać, że cześć z naszych przekonań to te, które wpajane są nam w drodze wychowania i w których dorastamy. Zdarza się, że nasze przekonania i potrzeby nie są zgodne z naszymi wartościami i coaching jest właśnie po to, aby móc odkryć to, co nas ogranicza i wspierać mocne strony – przekonuje Izabela Jąderek, certyfikowany Life Coach i współpracownik Fundacji Promocji Zdrowia Seksualnego. Zdaniem Jąderek to człowiek kreuje możliwości, rozwiązania i ograniczenia, dzięki czemu jest on twórcą jego własnej rzeczywistości. Szczęście i satysfakcja w związku zależy od poziomu dojrzałości w wyborze partnera i podejścia do relacji. Część teoretyków składnia się ku podejściu, że partner powinien być przede wszystkim przyjacielem. O istotnej roli przyjaźni pomiędzy zakochanymi mówią dwoje amerykańskich badaczy i terapeutów – Julie i John Gottmanowie. Utożsamiają oni przyjaźń z uczuciem sympatii i życzliwości do drugiej osoby. Przyjaźń bowiem nie polega wyłącznie na odkryciu przed partnerem najczarniejszych arkanów swojego wnętrza. Przyjaźń to wsparcie, zrozumienie, brak wstydu wobec ukazania swojego prawdziwego „ja”, poczucie pełnej akceptacji. Nie każdy jednak wie, jak budować przyjacielskie i zdrowe relacje w partnerem. Po pomoc sięgamy najczęściej, kiedy już coś się złego w związku dzieje i potrzebna jest interwencja. Kto zdaje sobie bowiem sprawę z tego, że bycie w związku to też umiejętność? Na polskim rynku pojawiają się coraz to nowsze oferty skierowane do osób albo posiadających już drugą połówkę, albo jej dopiero szukających. Organizowane są kursy uczące akceptacji swojej, a także drugiej osoby oraz zrozumienia, że czasami możemy pomyśleć wyłącznie o sobie. Rozumienie jak działają relacje interpersonalne na pewno pomoże nam poprawić relacje z partnerem i żyć z nim w harmonijnym, szczęśliwym i długim związku. Anna Bratek Właścicielka Szkoły Dobranych Par Sonda Czy jesteś szczęśliwa/y w swoim małżeństwie? Tak, bardzo 40,0% Raczej tak 23,6% Raczej nie 20,0% Jestem z nim/nią tylko dlatego, że muszę... 16,4% Więcej sond
Po krótkim odpoczynku schodziliśmy wszyscy razem szlakiem do Morskiego Oka i zaśmiewaliśmy się, wspominając dawne dzieje. Zbyszek był nauczycielem geografii w warszawskim liceum i podobnie jak ja kochał Tatry od czasu tamtej wycieczki sprzed piętnastu lat. Ja mieszkałam w Łodzi, tym większe było zaskoczenie, że spotkaliśmy się po tylu latach na górskim szlaku.Jeśli chcesz ponownie wyjść za mąż, oto, co musisz wiedzieć. Statystyki zgromadzone przez GUS nie pozostawiają wątpliwości, jakie małżeństwa rozpadają się najszybciej. Rozwodem zwykle kończą się związki zawarte w młodym wieku (przed 24. rokiem życia). I te z krótkim stażem – góra kilkuletnim. Jednak rozwód nie oznacza przecież, że już nigdy się z nikim nie zwiążesz. Choć potrzeba czasu, by wyleczyć rany po nieudanym małżeństwie i na nowo zbudować zaufanie do mężczyzn, w końcu przychodzi moment, gdy chcesz ułożyć sobie życie. Opowiada o tym Natalia, lat 26. „Rozwiodłam się młodo i bardzo szybko. To, co zrobiliśmy, było kompletnym szaleństwem – zaręczyny po pół roku, ślub po roku, choć wszyscy nas ostrzegali. Byliśmy jednak w sobie szaleńczo zakochani, myślałam, że tak będzie zawsze. Gdy się pobieraliśmy, miałam 23 lata. Po dwóch latach byliśmy już po rozwodzie. Wspólne mieszkanie, problemy z pracą i proza życia boleśnie sprowadziły nas na ziemię. Kłopoty dnia codziennego przesłoniły łączące nas uczucie. Doszło do tego, że nie mogliśmy już na siebie patrzeć. Rozwód, choć koszmarny, był nieunikniony. Dobrze, że przynajmniej nie mieliśmy dzieci”. Po takich doświadczeniach trudno ponownie zaufać drugiej osobie. A powtórka z małżeństwa wydaje się szaleństwem. Zdarza się jednak, że pojawia się właściwa osoba i drugie małżeństwo zaczyna stawać się realne. Co wtedy? Są powody, które świadczą o tym, że drugie małżeństwo może być lepsze od pierwszego. To nie tak, że skoro raz się nie udało, to drugi raz też pewnie zakończy się fiaskiem. Niekoniecznie. Istnieją nawet badania naukowe, które potwierdzają, że drugie małżeństwo często bywa bardzo szczęśliwe. Z kilku przyczyn. - Trening czyni mistrza – w każdej dziedzinie. Wielkim atutem drugiego małżeństwa jest doświadczenie wyniesione z pierwszego. To, co przeżyłaś – nawet jeśli okazało się porażką – jest cenną lekcją, z której powinnaś wyciągnąć wnioski. Już wiesz, dlaczego poprzedni związek się nie udał. Już wiesz, czego nigdy nie będziesz tolerować u partnera. Już wiesz, jak zachowywać się w różnych sytuacjach. Już wiesz, jak wypracować kompromis. To nieoceniona wiedza, której osoby wchodzące w związek małżeński po raz pierwszy zwykle nie mają. - Wyjaśnij wszystko z nowym partnerem – być może są powody, dla których całkowite zerwanie kontaktów z byłym mężem nie wchodzi w grę (np. dzieci, wspólne interesy). Twój nowy partner musi mieć tego świadomość. Wyjaśnij mu dokładnie, jak wygląda twoja sytuacja osobista. Wytłumacz, dlaczego i z jaką częstotliwością musisz widywać się z eksmężem. Postaw sprawę jasno. Pamiętaj, że rozwód, przez który przeszłaś, wcale nie oznacza, że nie nadajesz się do małżeństwa albo że jesteś niedojrzała psychicznie. Między tobą a twoim byłym mężem coś nie zagrało – nie byliście dopasowani. Ruszyliście w swoje strony, by żyć dalej bez siebie. Gdy już przełkniesz gorycz porażki, pomyśl, że otwierają przed tobą zupełnie nowe perspektywy i możliwości. Zwłaszcza na zbudowanie nowego, znacznie lepszego i dojrzałego związku. Ewa Podsiadły-Natorska - Lepiej znasz siebie – rozwód to punkt zwrotny w twoim życiu. Wymaga zatrzymania się, pochylenia nas dobą i zajrzenia w głąb siebie. Rozwód uczy cię wiele o samej sobie. Dzięki niemu wiesz, jakie cechy w partnerze liczą się dla ciebie najbardziej. Wiesz także, czego nigdy nie zaakceptujesz. Drugie małżeństwa są udane, bo rozwodnicy mają świadomość, jakich błędów powinni się wystrzegać. Wskazówka od jednej z internautek: „Dzięki rozwodowi nauczyłam się, czego oczekuję od partnera i małżeństwa. To była bardzo cenna lekcja. Nie wiem, czy jeszcze kiedyś znowu wyjdę za mąż, ale gdyby to miało nastąpić, wiem więcej o swoich potrzebach i słabościach, z których wcześniej nie zdawałam sobie sprawy”. - Bardziej się starasz – tym bardziej, im trudniejszy okazał się rozwód. Ta zasada ma zastosowanie zwłaszcza do tych par, w przypadku których zarówno kobieta, jak i mężczyzna chcą pobrać się po raz drugi. Pragnienie, by tym razem się udało, w przypadku ponownego małżeństwa jest większe. Bardziej się więc staracie, co korzystnie wpływa na wasze relacje. Bo już wiecie, co się dzieje, gdy nie pracuje się nad związkiem. - Nie śpiesz się – być może po fiasku pierwszego małżeństwa odczuwasz presję, by jak najszybciej znowu wyjść za mąż, jeśli się jednak pośpieszysz, może się to skończyć… drugim rozwodem. Statystyki przywołane przeze mnie na początku niezbicie świadczą o tym, że często rozstajemy się przez pośpiech. Dlatego zanim zdecydujesz się na drugi ślub, daj sobie trochę czasu. - Bądź rozważna – leczenie ran po rozwodzie bywa trudne. Uważaj tylko, by nie stracić instynktu samozachowawczego. To znaczy, że gdy spotkasz uroczego, szarmanckiego mężczyznę, nie rzucaj się od razu w wir tej znajomości. Fakt, że między wami zaiskrzyło, to za mało, by stworzyć dobre małżeństwo (chyba powinnaś coś na ten temat wiedzieć, prawda?). Zachęcam cię, byś była rozsądna. - Nie wałkuj ciągle nieudanego małżeństwa – nie wolno ci tego zrobić. To jasne, że twój nowy partner musi poznać twoją historię i dowiedzieć się, że byłaś już kiedyś mężatką (w końcu nie ma powodu, by to ukrywać). Nie znaczy to jednak, że twój rozwód powinien być waszym tematem numer jeden każdego dnia, przy każdej okazji. Musisz uwolnić się od przeszłości – a jedynym sposobem, by to zrobić, jest pogodzenie się z nią i ruszenie przed siebie. Wnioski? Drugie małżeństwo uda się, jeśli wiesz, co szwankowało w poprzednim. Wyciągnięcie wniosków z nieudanego związku jest koniecznością. I podstawą, by drugie małżeństwo nie zakończyło się rozwodem. Świadoma swoich mocnych i słabych stron jesteś w stanie zbudować dobry, solidny związek. Doświadczenie, które zdobyłaś z poprzednim małżeństwie (mimo że nieudanym), pomoże ci stworzyć satysfakcjonujące drugie małżeństwo. Jest jeszcze kilka spraw, o których trzeba pamiętać przed ponownym wstąpieniem w związek małżeński. Oto wskazówki, dzięki którym drugi związek będzie udany. - Nie porównuj partnerów – zakładamy, że twoje ponowne małżeństwo będzie znacznie bardziej udane od pierwszego, może się jednak zdarzyć, że u nowego partnera pojawi się jakaś wada, której twój eksmąż nie miał. Co wtedy? Nigdy, pod żadnym pozorem nie porównuj swoich partnerów. To zupełnie różni mężczyźni, a takie zestawienia wad i zalet nie mają sensu. Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomienia
I nie chodzi tu tylko o brak kobiety u boku, ale o to, iż będzie musiał sam dbać o siebie, o dom, gotować sobie jedzenie i tak dalej. Dlatego może zostać choćby w nieudanym małżeństwie. 3. Nie chce wyjść ze swojej strefy komfortu. Nie chce zaburzać swojej rutyny, stracić przyjaciół, swojego otoczenia.
21 maja 2019 Wiele małżeństw przeżywa chwilowe lub długotrwałe trudności, wynikające z braku zrozumienia, szwankującej komunikacji, zdrady jednego z partnerów czy problemów z nadużywaniem alkoholu. Załamanie relacji może nawet skutkować rozwodem lub rozstaniem, dlatego warto podjąć próbę przezwyciężenia kryzysu. Jeśli się postaramy, to może on nawet zostać twórczo wykorzystany i scementować nasze małżeństwo. W niniejszym artykule zostaną przedstawione przykładowe recepty na poradzenie sobie z problemami w związku. Naucz się mówić o uczuciach – to podstawa udanego związku Kryzysy zdarzają się nawet w najlepszym małżeństwach, dlatego trzeba je traktować jako normalną część wspólnego życia. Należy być jednak przygotowanym na to, że któregoś dnia relacja może wymagać naprawy. Pierwszym krokiem do jej uzdrowienia jest ustalenie wszelkich przyczyn choroby – dzięki temu bowiem łatwiej ją zwalczymy. Dopiero później można przystąpić do wdrażania w życie konkretnych rozwiązań. Recept jest wiele, ale najskuteczniejsze jest zazwyczaj wspólne pochylenie się nad źródłem problemu. Liczy się tutaj zrozumienie jego podstaw, a przede wszystkim oddzielenie emocji od celu, jaki nam przyświeca. Jeśli partnerzy szczerze ze sobą porozmawiają, nie oceniając się nawzajem, istnieje spora szansa na wyjście z kryzysu. Duże znaczenie ma również zmiana zachowań, polegająca na porzuceniu tych, które wprowadzają do małżeństwa chaos i destrukcję. Postarajmy się natomiast wytworzyć atmosferę ciepła i miłości poprzez codzienne, bardzo drobne gesty. Gdy obie strony nie potrafią jednak samodzielnie się porozumieć, pozostaje ostatnia deska ratunku z postaci terapii dla par, podczas której małżonkowie wspólnie przepracowują wszelkie problemy pod okiem doświadczonego psychoterapeuty. Warto odwiedzać zwłaszcza poradnie małżeńskie w Warszawie, ponieważ pracują tam najwybitniejsi specjaliści w kraju. Z przykładem takiej terapii można zapoznać się na
Bez miłości w małżeństwie między partnerami najczęściej obserwuje się wyobcowanie i niechęć do kompromisów. Stąd ciągłe kłótnie i konflikty. Kto chciałby takie życie? Ale możesz żyć bez miłości w małżeństwie tylko wtedy, gdy czujesz szacunek dla swojego partnera i jesteś gotowy, aby być z nim bez względu na wszystko.
Pan Bóg daje nam w Piśmie św. wielokrotnie (albo lepiej powiedzieć nieustannie) różnymi słowami i obrazami receptę na udane życie, w tym na życie małżeńskie – receptę niezawodną, bo Bożą. Zależy Mu na naszym szczęściu; często bardziej niż nam samym. W Ewangelii według św. Mateusza Pan Jezus mówi: „Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku” (7,24-26). Zrozumiałe są te słowa. Dom naszego życia, również małżeńskiego, musimy budować na Chrystusie, na Jego nauce, na sakramentach, przez które działa. Pan Jezus nie mówi, że On sam zbuduje ten dom. To nasze zadanie. Nie wykona pracy za nas, ale teraz wiemy, jak budować, a On nie odmówi nam swojej pomocy. Słuszność tej recepty potwierdzają nawet badania socjologiczne. Cytowaliśmy je już kilkakrotnie. Wniosek z nich jest następujący: udane są te małżeństwa, które poważnie traktują Pana Boga. Dlaczego tak się dzieje? Bo Bóg jest miłością i źródłem małżeńskiej miłości. Trzeba żyć blisko tego źródła, aby móc z niego stale czerpać. Współpracować z łaską Jedna z naszych Czytelniczek napisała do redakcji bardzo gorzki list. Oto jego fragment: „Piszecie o miłości, o różnych doświadczeniach młodych ludzi w tym zakresie i o współżyciu seksualnym. Skończyłam niedawno 50 lat i mam za sobą 29 lat stażu małżeńskiego, czyli uświęconej ślubem kościelnym miłości małżeńskiej. Nie mogę się zgodzić z twierdzeniem, że takie małżeństwo zapewnia autentyczną miłość. Przysięga małżeńska to jedno, a życie to zupełnie co innego. Wszystko wygląda pięknie w marzeniach przedślubnych czy książkach. Po ślubie miłość gdzieś znika, a pozostaje wykorzystanie seksualne żony przez dominującego w związku męża. Zanika bliskość uczuciowa, a żona staje się przedmiotem kupionym w sakramencie małżeństwa. Rola jej polega na wychowywaniu dzieci, prowadzeniu domu, zaspokajaniu seksualnym męża oraz pracy zarobkowej. Na obronę swoich »praw« mężczyźni mają niestety sakrament małżeństwa. Piszę to z wielką odpowiedzialnością za słowa, które wynikają nie tylko z moich osobistych doświadczeń, ale są zbieżne z większością zachowań innych znanych mi małżeństw. Nie chcę opisywać tych koszmarów, które są wynikiem »uświęconej« w Kościele miłości. Ciągle wini się kobietę za wszystko, w tym za aborcję, a mężczyźni to święci i nie mają z tym nic wspólnego”. List porusza kilka ważnych problemów wymagających omówienia. Chciałbym skupić się tylko na jednym z nich. Czytelniczka boryka się (jak wielu dzisiaj) ze zwątpieniem w wartość sakramentu małżeństwa. Małżeństwo zostało przecież zaplanowane przez Boga jako wspólnota miłości, a więc w konsekwencji źródło szczęścia dla małżonków. Dlaczego więc się zdarza, że staje się źródłem pomniejszenia, cierpienia, upokorzenia? Czy Pan Bóg się pomylił? Coś źle zaplanował?… Pan Bóg się nie myli i nie zawodzi. Zawodzi natomiast człowiek. Niestety, niektórzy – wbrew woli Boga – budują sobie sami przedsionek piekła, tam gdzie mogliby zbudować przedsionek nieba. List jest dobrą ilustracją początku rozdziału Katechizmu Kościoła Katolickiego dotyczącego sakramentu małżeństwa: „Każdy człowiek doświadcza zła wokół siebie i w sobie. Doświadczenie to dotyczy również relacji między mężczyzną a kobietą. Od najdawniejszych czasów ich związek był zagrożony niezgodą, duchem panowania, niewiernością, zazdrością i konfliktami…” (KKK, 1606). I dalej: „…ten nieporządek, którego boleśnie doświadczamy, nie wynika z natur mężczyzny i kobiety ani z natury ich relacji, ale z grzechu” (1607). Mowa jest tutaj o grzechu pierworodnym. Zniszczył on pierwotną doskonałą relację mężczyzny i kobiety, co opisuje Księga Rodzaju (3,12). Czy w związku z tym relacje małżeńskie są skazane na niepowodzenie? Bynajmniej: „Aby leczyć rany spowodowane przez grzech, mężczyzna i kobieta potrzebują pomocy łaski, której Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu nigdy im nie odmawiał. Bez tej pomocy mężczyzna i kobieta nie mogliby urzeczywistnić wzajemnej jedności życia, dla której Bóg stworzył ich »na początku«” (KKK, 1608). Pan Bóg nigdy nie odmawia nam swoich łask. Udziela ich głównie przez sakramenty. Sakrament małżeństwa został ustanowiony, aby udoskonalić małżeńską miłość i umocnić jedność. „Łaska sakramentu udoskonala zatem ludzką miłość małżonków, wzmacnia ich nierozerwalną jedność i uświęca ich na drodze do życia wiecznego” (KKK, 1661). „W małżeństwie chrześcijańskim małżonkowie zostają (…) przez specjalny sakrament wzmocnieni i jakby konsekrowani do obowiązków swego stanu i godności” (KKK, 1638). Innymi słowy, właśnie po to jest sakrament małżeństwa, aby „po ślubie miłość gdzieś nie znikła”, „aby nie było wykorzystania seksualnego żony przez dominującego w związku męża”, aby żona nie była traktowana jak „przedmiot” i aby nie było tym podobnych „koszmarów”. Tak się dzieje w wielu małżeństwach. Dlaczego? Dlatego, że zabrakło współpracy z łaską sakramentu. Ojciec Święty, bł. Jan Paweł II, tak mówił: „Na skutek grzechu pierworodnego ludzie żyją w stanie dziedzicznej grzeszności i łatwo schodzą na drogę grzechów osobistych, jeżeli nie współpracują z łaską ofiarowaną ludzkości przez Boga za sprawą odkupienia, dokonanego przez Chrystusa” (Rzym, Oczywiście! Z łaską trzeba współpracować i muszą to czynić oboje małżonkowie. Nie wystarczy stanąć przed kapłanem i wypowiedzieć sakramentalne: „…biorę ciebie za żonę (męża) i ślubuję ci miłość…”, a wszystko będzie się odtąd układało jak w życzeniach gości weselnych. Pan Bóg nie czyni nic za nas, natomiast wspiera każdy nasz dobry wysiłek. Jego wsparcie jest konieczne. Bez Niego niewiele możemy. Wspólnota miłości Miłowanie jest podstawowym i wrodzonym powołaniem człowieka. Dlaczego? Dlatego, że każdy człowiek stworzony jest na obraz i podobieństwo Boga, który sam jest miłością. Jesteśmy szczęśliwi tylko w takim stopniu, w jakim realizujemy to powołanie. Ojciec Święty Jan Paweł II stwierdził jeszcze dobitniej: „…człowiek nie może żyć bez prawdziwej miłości” (Sandomierz, Człowiek nie może żyć bez prawdziwej miłości! A cóż dopiero powiemy na słowa św. Jana: „…kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci” (1 J 3,14). Na czym polega ta „prawdziwa miłość”? Jak ją zdobyć, skoro od niej zależy moje szczęście i skoro bez niej nie można żyć? Miłuję albo trwam w śmierci? Poświęcamy tym pytaniom, jakże ważnym, bardzo mało poważnej refleksji. Nawiasem mówiąc, wydaje się, że współczesny człowiek swoją pracę uważa za jedyne poważne zajęcie. Po pracy zaś poszukuje rozrywki. I w tym rytmie spędza swój czas. Refleksja nad najważniejszymi sprawami jego egzystencji (nie tylko odpowiedzią na powyższe pytania) stoi niestety poza tym rytmem. Pragnie miłości i szczęścia, ale nie zastanawia się, jak je zdobyć. Mało interesuje się tym, jaki jest i jaki mógłby być. Bardziej interesuje go, ile i co ma oraz ile i co mógłby mieć. Mniej poszukuje prawdy o sobie i swoim życiu, a intensywnie poszukuje prawdy o rzeczach. Zawsze gotów doskonalić rzeczy, niechętnie doskonali siebie… Wszystko to znajduje odbicie w jakości życia. Coraz więcej mamy, ale posiadanie wcale nie jest gwarancją szczęścia. Szczęście pochodzi skądinąd. Miłość między kobietą i mężczyzną jest specyficzną formą miłości. Bóg stworzył w nich fundament do najbardziej zażyłego, najbardziej intymnego ze wszystkich ziemskich związków. Są dwoma uzupełniającymi się typami osób. Różnią się fizycznie, psychicznie i duchowo w taki sposób, że w zlaniu się tych uzupełniających się cech znajdują swoją pełnię. Pragną tej pełni. Ogólnie rzecz biorąc, kobieta jest atrakcyjna dla mężczyzny (i odwrotnie) nie tylko na płaszczyźnie fizycznej, ale także psychicznej i duchowej. Jak powstaje owa „prawdziwa miłość”, która „…cierpliwa jest, łaskawa… nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego…” (1 Kor 13,4-6) itd.? Jest przede wszystkim reakcją na wartości, które druga osoba nosi w sobie: dobroć, łagodność, opanowanie, czystość, hojność, pracowitość, wiarę itp. Jest zachwytem nad pięknem osoby, a jest ona piękna przez te właśnie wartości. Jeżeli ów zachwyt dotyczy głównie piękna fizycznego, miłość będzie płytka. Każdy człowiek jest niepowtarzalny. Stwórca się nie powtarza. Indywidualny urok i wewnętrzne piękno jednej osoby dotyka drugą osobę, która zaczyna miłować. Wyświechtane nieco powiedzenie „jesteśmy dla siebie stworzeni” może być bardzo autentycznie przeżywane. Powinno nawet być przeżywane. Trzeba odnaleźć tę osobę, którą Bóg dla mnie stworzył i przeznaczył, a mnie – dla niej, i zostać przez nią odnalezionym. Albo mówiąc inaczej: muszę odnaleźć tę osobę, z którą uzupełniam się jak z żadną inną (co bynajmniej nie oznacza różnic charakterów, temperamentów, zainteresowań itp.). Najlepszym motywem zawarcia małżeństwa jest miłość, wypływająca z przekonania, że zawieram związek małżeński z kimś, kogo Bóg mi przeznaczył, i że ja jestem kimś, kogo Bóg przeznaczył dla niej. Autentyzm takiej miłości należy sprawdzić przez refleksję i namysł. Tylko w takim zaplanowanym przez Boga związku małżonkowie będą czuli się na swoim miejscu. Tylko taki związek ustanawia więź bliskości, czułości i głębi, której nie da się osiągnąć z żadną inną osobą. Sama miłość czyni małżeństwo pożądanym, ale nie ustanawia związku. Wspólnota miłości kobiety i mężczyzny staje się obiektywną rzeczywistością w chwili zawarcia sakramentu małżeństwa. Po okresie namysłu, rozeznania i przygotowania narzeczeni decydują się na oddanie się sobie w sposób ostateczny, nieodwołalny i całkowity, biorąc za świadków szczerości tej decyzji Boga, przedstawiciela Kościoła i reprezentantów wspólnoty, w której żyją. Nie jest to decyzja podjęta pod wpływem chwili, nagłego przypływu uczuć itp., ale rozumne postanowienie. Tę decyzję dopełniają małżonkowie przez najbardziej intymne, fizyczne zjednoczenie. Jedność dusz i serc zostaje potwierdzona i dopełniona w jedności ciał. Związek małżeński rozpoczyna się w chwili złożenia przysięgi wyrażającej nieodwołalną decyzję miłowania współmałżonka. Powie ktoś, że uczuć nie można obiecać. Uczucia przychodzą, odchodzą, zmieniają się… Słusznie! Ale miłość to nie tylko emocje – miłość jest troską o dobro współmałżonka i o wspólne dobro. Przysięga małżeńska zaś jest zobowiązaniem do chronienia i pielęgnowania tej miłości, którą małżonkowie żywią do siebie. Mogą ją pielęgnować, ponieważ to zależy od ich woli. Zagrożenia miłości Miłość – jak każda wielka wartość – narażona jest na niebezpieczeństwo utraty. Prowadzi to do rozwodu albo degeneruje małżeństwo do jakiegoś towarzyskiego układu, w którym małżonkowie świadczą sobie wzajemnie tylko pewne usługi. Żona może być nawet traktowana jak służąca i kurtyzana, w zamian za status małżeński oraz większe lub mniejsze kieszonkowe, mąż zaś jak „wół roboczy”, pracujący, aby zaspokoić zachcianki żony, w zamian za jej usługi seksualne itp. Co gorsza jeszcze, dzieje się to pod szyldem sakramentalnego małżeństwa. Motywacje do trwania w związku małżeńskim bywają bardzo różne. Nawet tzw. dobre małżeństwa mogą kierować się pobudkami nie mającymi z miłością wiele wspólnego. Pan Bóg pragnie dla nas wielkich rzeczy. Dodatkowo jeszcze gotów nam pomóc w osiągnięciu owych wielkich rzeczy. Czy jednak sami małżonkowie ich pragną? Jakie są największe zagrożenia dla miłości małżeńskiej? Dosyć powszechnie występującym jest brak świadomości, że miłość jest zadaniem, i to zadaniem całego życia. Ślub nie oznacza końca drogi, przybicia do jakiegoś portu przeznaczenia. Jest to koniec pewnego etapu życia, a początek nowego. Nie można pozostać biernym. Różnice charakterów, wady, słabości, trudności materialne, obowiązki rodzicielskie – wszystko to wymaga stałej walki z własnym egoizmem i rozwijania wszystkiego, co wspólnotę małżeńską konsoliduje: cierpliwości, wyrozumiałości, przebaczenia, zaufania itp. Ilu młodych małżonków zadaje sobie poważnie pytania: „Co sprzyja naszej jedności?”, „Co mogę zrobić w tej kwestii?”, „Jakie cechy mojego charakteru budują wspólnotę małżeńską, a jakie ją osłabiają?”. Dość powszechnie uważa się jedynie – zgodnie z dogmatami popkultury – że współżycie seksualne sprzyja miłości. Niekoniecznie! Współżycie może budować, ale może także niszczyć związek małżeński, jak się to stało w przypadku naszej Czytelniczki. Buduje, jeżeli wypływa z prawdziwej miłości i podporządkowuje się zasadom etycznym, niszczy – kiedy tego nie czyni. Miłość wymaga przede wszystkim pracy nad sobą (praca nad urządzaniem się jest ważna, ale nie najważniejsza). W pracy nad sobą najbardziej pomaga sakrament pokuty. Po relacji z Bogiem relacja z małżonkiem powinna być pierwszym przedmiotem rachunku sumienia. A więc należy zadać sobie pytanie o to, jaka jest ta relacja, czym zgrzeszyłem(-am) przeciwko miłości małżeńskiej, nad jaką swoją wadą powinienem(-nnam) popracować szczególnie itp. Robić rachunek sumienia należy za siebie, a nie za współmałżonka. Spowiedź jest najskuteczniejszym środkiem w przezwyciężaniu wad. Jakże mógłby ktoś, kto regularnie się spowiada i poważnie traktuje spowiedź (czego wyrazem są konkretne postanowienia poprawy), traktować równocześnie współmałżonka jak „przedmiot kupiony w sakramencie małżeństwa”? Innym zagrożeniem miłości małżeńskiej jest brak świadomości, że: „…miłość jest z Boga…” (1 J 4,7). Trwanie w grzechu oznacza, że małżonkowie zamykają się na Boga, który jest miłością. Zamykają się na Miłość i nie czerpią ze Źródła Miłości, a więc grzech jest największym zagrożeniem miłości małżeńskiej. Zwróćmy uwagę, że trwanie w grzechu może być skutkiem słabej wiary, osłabionej przez zaniedbanie jej pielęgnowania. Wiara – podobnie jak miłość i jak każda inna wielka wartość – wymaga pielęgnowania. Także wiara może się zdegenerować, na przykład do jakiejś deklaracji, że Pan Bóg istnieje, składanej lub nie w zależności od okoliczności. Boga trzeba poszukiwać, w codziennej modlitwie nawiązywać z Nim osobistą relację, a to wymaga trudu serca. Wiara nie będzie się rozwijać bez systematycznej modlitwy, korzystania z sakramentów, lektury Pisma św. Wiara to dążenie do poznania Chrystusa, do spotkania Chrystusa, wysiłek życia dla Niego i według Jego nauki. Wiara przemienia miłość. Związek ludzi żyjących żywą wiarą i związek ludzi niewierzących lub słabo wierzących dzieli przepaść. Dopóki nie dostrzeżemy samego siebie i drugiej osoby, jako stworzonej na obraz Boga, mającej duszę nieśmiertelną i zmierzającej do życia wiecznego, nie pojmiemy prawdziwej godności i wielkości człowieka. Taka świadomość nadaje miłości nową głębię i nową perspektywę. Teraz kocha się współmałżonka nie ze względu na jakieś egoistyczne motywy, ale ze względu na Boga i Jego przykazania. W przenikniętej wiarą miłości pragnienie dobra współmałżonka zostaje rozciągnięte na jego wieczne zbawienie. Jego i swoje. Współpraca w zdobyciu życia wiecznego staje się wtedy centrum miłości małżeńskiej. Święty Jan Chryzostom tak opisuje tę miłość: „Wziąłem cię w swoje ramiona i kocham bardziej niż moje życie. Albowiem życie obecne jest niczym, a moim najgorętszym pragnieniem jest przeżyć je z tobą w taki sposób, abyśmy mieli pewność, że nie będziemy rozdzieleni i w tym życiu, które jest dla nas przygotowane…”. Jaki szacunek musi przenikać miłość małżeńską, kiedy małżonkowie świadomie zmierzają do wieczności. Czy mógłby małżonek rzeczywiście wierzący w życie wieczne i uprzedzający je Sąd „wykorzystywać seksualnie żonę”? Czy mógłby uczynić jej życie „koszmarem”? Czy mógłby traktować przysięgę małżeńską złożoną Bogu na zasadzie: „przysięga to jedno, a życie to zupełnie coś innego”? Kilka praktycznych zasad postępowania List naszej Czytelniczki jest przestrogą dla przygotowujących się do małżeństwa. Co zrobić, żeby moje małżeństwo było udane? Czy można uchronić się od nieszczęśliwego związku małżeńskiego? Zawieranie małżeństwa w czerwcu lub sierpniu niczego nie gwarantuje. Ani obrzucanie nowożeńców ryżem, jednogroszówkami czy inne zabobonne praktyki (obawiam się, że podobnie traktuje się czasami także „ślub kościelny”). Wiara w zabobony nie przystoi uczniom Chrystusa. A oto kilka podstawowych zasad, od których przemyślenia i zastosowania wiele może zależeć: Pielęgnować swoją wiarę i w wierze doskonalić siebie. Im lepsi jesteśmy, tym pełniej potrafimy kochać i tym bardziej też jesteśmy kochani. Podobamy się nie tylko Bogu (i to powinien być pierwszy cel naszego dążenia do doskonałości), ale i ludziom. Zadać sobie pytanie, czy mężczyzna (kobieta), który(-a) ma być moim mężem (moją żoną), jest rzeczywiście człowiekiem wierzącym? To pytanie do siebie, a nie do niego (do niej). Łatwo dostrzec, czy wiara jest żywa czy pozostaje tylko deklaracją. Zwłaszcza modlitwa świadczy o żywej wierze. Jeżeli ktoś szczerze się modli, chodzi z pewnością do spowiedzi i pracuje nad sobą. Zachowywać bezkompromisowo czystość przedmałżeńską. Postępowanie mężczyzny (kobiety) w tym obszarze jest wyraźnym wskaźnikiem, jaki (jaka) jest oraz czy wierzy i rzeczywiście kocha. Miłość „…nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego…” (1 Kor 13,5). Namowy, natarczywość, szantaże ze strony mężczyzny świadczą o tym, że mamy do czynienia z człowiekiem nieopanowanym, albo nawet uzależnionym seksualnie. To zły kandydat na męża. Istnieje ryzyko, że będzie „wykorzystywał seksualnie żonę”. Tam, gdzie pożądanie zniewala człowieka, nie ma szans na prawdziwą miłość. Złą kandydatką na żonę jest kobieta lekko traktująca czystość przedmałżeńską. Traktuje zapewne lekko nauczanie Chrystusa w innych kwestiach, w najlepszym przypadku jest słabo wierząca i wątpliwe, czy będzie chciała budować życie małżeńskie „na skale”. Stale modlić się o dobrego męża (żonę), pamiętając, że nie zwalnia to od własnego myślenia i oceny. Pierwszy mężczyzna (kobieta), który(-a) wzbudza głębsze uczucia i pragnienie wspólnego życia, nie musi być akurat tym (tą) przeznaczonym(-ną) mi przez Boga. A co robić, jeżeli już ktoś żyje w nieudanym związku małżeńskim? Przede wszystkim nigdy nie tracić nadziei na zmianę, zabiegać o nią, ufnie i wytrwale prosząc Boga o pomoc. Dla Niego przecież nie ma nic niemożliwego. Podobne treści znajdziesz w naszym sklepie:Kryzys w małżeństwie mniej lub bardziej wpływa na relację. Po takim doświadczeniu mąż i żona bardziej docenia to co ma. Naprawa jednak nie jest prosta, bo potrzebne jest tu zaangażowanie i to takie samo od dwóch stron. Szczera rozmowa to podstawa, bo bez tego nie dojdzie się do porozumienia.Data utworzenia: 22 października 2014, 21:45. Ostatnie miesiące są bardzo łaskawe dla Ilony Felicjańskiej (41 l.). Modelka poprawia swój wizerunek nadszarpnięty pijackim rajdem, zdobywa nowe zlecenia i odzyskuje sympatię fanów. Niestety wciąż zmaga się z demonami przeszłości. Jak donoszą jej znajomi, ma spore długi! SAMOCHOD ROKU PLAYBOY Foto: Aleksander Majdański / Według informacji, do których dotarł Fakt, zaległości Felicjańskiej wynoszą obecnie ok. 400 tys. złotych! – „Ona jest w pułapce długów. Prawie wszystko co zarobi, oddaje bankowi, a wtedy nie ma za co żyć” – zdradza nam osoba z otoczenia gwiazdy. – „Musi jednak walczyć o kolejne zlecenia, stąd ciągle przypomina o sobie, pojawiając się na salonach. Jak sama mówi, nie stać jej na „skromne życie” – dodaje nasz informator. Sama modelka zapewnia, że te ogromne zaległości to pozostałość po nieudanym małżeństwie z Andrzej Rybkowskim (58 l.). – „Mam dużo długów do spłacenia po byłym mężu. To, co zarobiłam, nie pozwoliło mi wyjść na prostą” – sama przyznała niedawno w „Twoim Imperium”. Cóż, spowodowanie słynnego już wypadku pod wpływem alkoholu w lutym 2010 r., ucieczka z miejsca zdarzenia, a w końcu publiczne przyznanie się do alkoholizmu nie przysporzyły jej popularności. Środowiskowa banicja trwała długo. Ale wydaje się, że Felicjańska powoli odzyskuje zaufanie. Niedawno firma produkująca bieliznę zaangażowała ją nawet do reklamy. Jednak spłacić 400 tys. zł na pewno nie będzie jej łatwo... Zobacz także Felicjańska woli jeść niż pić: /9 Ilona Felicjańska Aleksander Majdański / Nie tak dawno nikt nie chciał się z nią nawet przywitać. /9 Ilona Felicjańska Aleksander Majdański / Felicjańska powoli odbudowuje swoją pozycję. /9 Ilona Felicjańska Michał Pieściuk / Znów zaczęła dostawać zlecenia. /9 Ilona Felicjańska Michał Pieściuk / Znajomi z bankietów też przestali odwracać wzrok na jej widok. /9 Ilona Felicjańska Kapif Niestety gwiazda wciąż ma do spłacenia długi. /9 Ilona Felicjańska Andrzej Marchwiński / Odkryliśmy, że jest zadłużona na około 400 tysięcy złotych. /9 Ilona Felicjańska Aleksander Majdański / Czy uda jej się spłacić? /9 Ilona Felicjańska i Andrzej Rybkowski Kapif Felicjańska winą za długi obarcza byłego męża, Andrzeja Rybkowskiego. /9 Ilona Felicjańska Michał Pieściuk / Ilona jest bardzo wytrwała, więc ma szansę na powodzenie! Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Wszystkie historie znajdziecie tutaj. Napisz list do redakcji: List do redakcji Podziel się tym artykułem: Bo jutra nie będzie. Monika Kacprzyk Wydawnictwo: Monika Kacprzyk Działalność Wydawnicza Artystyczna i Literacka literatura obyczajowa, romans. Szczegóły. Kup książkę. FRAGMENT KSIĄŻKI: Zawsze bałam się takiej chwili, która w ułamku sekundy potrafi wywrócić życie do góry nogami i sprawić, że nic już nie będzie takie samo. W potocznym rozumieniu białe małżeństwo to związek (sakramentalny lub nie), w którym z różnych przyczyn nie dochodzi do współżycia. Prawo kanoniczne wskazuje, iż białe małżeństwo może pozwolić parze żyjącej w niesakramentalnym związku na rozgrzeszenie i przyjmowanie małżeństwo może opierać się na bliskości i czułości bez seksu. Nie musi oznaczać, że para praktykująca abstynencję seksualną jest nieszczęśliwa. Takie wyrzeczenie często ma charakter religijny. Białe małżeństwo – co to jest? Białe małżeństwo to związek nieskonsumowany, czyli bez seksu. Różne mogą być tego przyczyny, np. aseksualizm (czwarta orientacja seksualna oznaczająca brak potrzeby uprawiania seksu). Inną przyczyną podjęcia decyzji o nieskonsumowaniu małżeństwa są także traumatyczne doświadczenia seksualne jednego z partnerów. Brak seksu w małżeństwie może mieć ukrytą przyczynę – homoseksualizm jednego z partnerów, który odrzuca bliskość seksualną ze współmałżonkiem. Potocznie rozumiane białe małżeństwo może być nieskonsumowane od samego zawarcia, ale brak seksu w związku może też być tymczasowy, np. wywołany sytuacją zdrowotną partnerów. Białe małżeństwo – prawo cywilne To, czy związek jest skonsumowany, czy nie, jest ważne z punktu widzenia kościoła. Prawo cywilne się tym nie zajmuje. Współżycie lub jego brak nie ma wpływu na ważność ślubu cywilnego. Białe małżeństwo – prawo kanoniczne Bardzo ważnym elementem małżeństwa kościelnego jest jedność – i ciał, i dusz. Małżeństwo, które z założenia miałoby być białe, będzie po prostu nieważne od samego początku. Jeśli udowodni się, że zawarte w kościele małżeństwo było nieskonsumowane, można starać się o jego unieważnienie. Potocznie nazywa się to „rozwodem kościelnym”, lecz jest to nieprawidłowa nazwa, gdyż kościół nie uznaje rozwodów, a małżeństwo jest nierozerwalne. Unieważnienie małżeństwa oznacza, że było nieważne już w momencie zawarcia, po prostu do niego nie doszło. Gdyby para chciała zawrzeć związek małżeński w założeniu „biały”, czyli bez intencji współżycia z małżonkiem, będzie to związek nieważny z punktu widzenia Kościoła. Białe małżeństwo w kościele Przyczyną braku seksu w małżeństwie mogą być też powody religijne. Oficjalnie białe małżeństwo w kościele jest możliwe, jeśli dwie osoby żyją w związku niesakramentalnym, np.: · mają tylko ślub cywilny,· nie mają żadnego ślubu, ale mieszkają razem,· jedno z partnerów lub oboje są po to życie w tzw. grzechu ciężkim – w grzechu cudzołóstwa lub w stałej okazji do grzechu. Taka para nie może przystępować do sakramentów – przy spowiedzi nie dostanie rozgrzeszenia, a przyjęcie komunii skutkowałoby gniewem Boga. Może jednak uczestniczyć w życiu Kościoła. Nauka Kościoła mówi, że takich osób się nie odrzuca ze wspólnoty. Nie mogą one jedynie przystępować do sakramentów i pełnić niektórych funkcji – np. być ojcem lub matką chrzestną. Wtedy oboje mogą podjąć decyzję o białym małżeństwie . Nie będą współżyć, będą żyć jak brat z siostrą. Dzięki temu mogą otrzymać rozgrzeszenie i przystępować do sakramentów. Jak zawrzeć białe małżeństwo? O zawarciu białego małżeństwa decyduje para, ale oficjalnie do sakramentów dopuścić ich musi ksiądz. Musi mieć pewność, że para:· naprawiła krzywdy wobec sakramentalnych małżonków i dzieci urodzonych z tego związku,· wytrwa w postanowieniu czystości, a niebezpieczeństwo zgorszenia zostanie usunięte. Wtedy para otrzymuje pozwolenie na przyjmowanie sakramentów, a zaczyna od spowiedzi. Dzięki decyzji o białym małżeństwie otrzyma rozgrzeszenie. Nie istnieje natomiast sakrament białego małżeństwa . Osoby w związku małżeńskim według nauk Kościoła i Biblii powinny współżyć ze sobą w celu prokreacji. Jest to ważny czynnik budujący związek kobiety i mężczyzny. Białe małżeństwo a przyrzeczenie zachowania czystości Jeśli katolik lub katoliczka chce żyć w czystości, nie wchodząc w stan duchowny, może złożyć przyrzeczenie zachowania czystości . Ten rodzaj deklaracji składa się za pomocą specjalnej modlitwy zawierzenia Ruchu Czystych Serc, po spowiedzi i przyjęciu komunii. Można też przyrzekać nie tylko w swoim sumieniu, ale i bardziej oficjalnie – w Ruchu Czystych Serc. Zachowanie czystości obowiązuje jednak do momentu zawarcia małżeństwa. Po ślubie mąż i żona mają obowiązek prokreacji. Nie ma czegoś takiego jak „czystość małżeńska”, jest jedynie czystość przedmałżeńska. Bibliografia: Autor: Redakcja Dzień Dobry TVNŹródło zdjęcia głównego: Lukasz Banasik,EyeEm / gN45ng.